κοινωνικό άσυλο στους μετανάστες και σε κάθε καταπιεσμένο

Details

Category: Uncategorised

Published: Thursday, 27 January 2011 14:15

1.   
Η  απεργία πείνας που ξεκίνησαν 300 μετανάστες από την Τρίτη 25 Ιανουαρίου σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη αποτελεί ένα συλλογικό και μαζικό αγώνα μεταναστών, πρωτόγνωρο ίσως για τα ελληνικά δεδομένα. Η «μοναδικότητά» του δεν έγκειται μονάχα στα ποσοτικά χαρακτηριστικά αυτής της απεργίας πείνας αλλά και στα ίδια τα ποιοτικά της χαρακτηριστικά. Αυτό που σκόπιμα στις μέρες μας αποκρύπτεται από τα media είναι τα αυτοοργανωμένα κι ακηδεμόνευτα χαρακτηριστικά αυτού του αγώνα.  Μια μαζική απεργία πείνας που ξεκίνησε και συνεχίζεται με οριζόντιες διαδικασίες ελεύθερης συμμετοχής κι αυτοοργάνωσης. Ένας ακέφαλος αγώνας από ανθρώπους που ούτως ή άλλως έχουν διαφορετικές μεταξύ τους εμπειρίες κι αναφορές.

2.
Η μαζική αυτή απεργία πείνας δεν μπορεί να αναγνωσθεί ξέχωρα από την κυριαρχική συγκυρία μέσα στην οποία υλοποιείται. Το δημοκρατικό καθεστώς δείχνει αποφασισμένο να επιβάλλει ολοκληρωτικά μέτρα αποτροπής των ροών μετανάστευσης και ταυτόχρονα να προχωρήσει σε μαζικές συλλήψεις κι απελάσεις προσφύγων και μεταναστών θεμελιώνοντας κάθε θεσμική (υπο)δομή της Ευρώπης–Φρούριο (φράχτες, στρατόπεδα συγκέντρωσης, ευρωπαϊκή συνοριοφυλακή κτλ). Ταυτόχρονα η δημοκρατία (επαν)οπλίζει το νομικό της οπλοστάσιο (σύσφιξη του καθεστώτος διεκδίκησης και παροχής πολιτικού ασύλου) ενώ φρεσκάρει τις διακρατικές της «υπηρεσιακές» συνεργασίες για να προσπεράσει τις γραφειοκρατικές «συμπληγάδες» στις επαναπροωθήσεις μεταναστών. Τα «δημοκρατικά προσχήματα» και τα «ανθρωπιστικά αναχώματα» παρακάμπτονται με  την επίκληση των «κοινωνικών ορίων» και των «εθνικών κινδύνων». Η δημοκρατία - σε κρίση- επιχειρεί να (επανα)διαμορφώσει έναν εσωτερικό κι εξωτερικό εχθρό: τους «ξένους», τους «άλλους». Ο θεσμικός ρατσισμός ελαύνει και παρακινεί την ενεργοποίηση του κοινωνικού φασισμού (από τη ρατσιστική δυσανασχέτηση για την πολυπληθή παρουσία μεταναστών σε ορισμένες γειτονιές έως τους ναζιστικούς χαιρετισμούς στα δημοτικά συμβούλια του πολιτεύματος).

3.
Μέσα σε αυτήν την συγκυρία, η απεργία πείνας των «300» αποτελεί ένα ανάχωμα σε όλο αυτόν τον αναδυόμενο θεσμικό ρατσισμό και κοινωνικό εκφασισμό. Την ίδια στιγμή που στα ανοιχτά της Κέρκυρας πνίγονται 25 μετανάστες, στη συνοριογραμμή του έβρου ορθώνεται δωδεκάμετρος φράχτης, στη ριτσώνα ετοιμάζεται ένα από τα 15 νέα στρατόπεδα κράτησης, στη βουλή εισέρχεται προς ψήφιση το νέο νομοσχέδιο για το άσυλο, στον άγιο παντελεήμονα εφαρμόζονται φασιστικές πρακτικές εξόντωσης μεταναστών, την ίδια στιγμή που όλα αυτά συμβαίνουν και δεν προκαλείται καμία "πολιτική κρίση", μια μαζική απεργία πείνας μεταναστών έρχεται να κλονίσει ολόκληρο το πολιτικό σκηνικό. Οι μετανάστες όχι απλά αντιστρέφουν τη θυματοποίησή τους αλλά βγαίνουν στο προσκήνιο βάζοντας όρους στις διεκδικήσεις τους. Η αδυναμία του καθεστώτος  να αφομοιώσει και να ελέγξει αυτόν τον αγώνα και τα χαρακτηριστικά του είναι καταφανής.

4.
Το μίσος της δημοκρατίας απέναντι στην απεργία πείνας των 300 δεν μπορεί να αποκρυφτεί. Από την πρώτη ημέρα της δημοσιοποίησης κι έναρξης του αγώνα, ένας συρφετός θεσμικών και παραθεσμικών εκπροσώπων επιχειρεί να τον στρεβλώσει και να τον καθυποτάξει. Με την αγαστή συνεργασία των media επιχειρείται η απονοηματοδότηση των περιεχομένων και των υποκειμένων του αγώνα. Η δημόσια συζήτηση στρέφεται στο «πανεπιστημιακό άσυλο» και στις «ποινικές ευθύνες των υποκινητών»! Το μέγεθος της στρέβλωσης ενός «από κάτω» συλλογικού αγώνα ξεπερνάει κάθε όριο καθώς η κυριαρχία με τον τρόπο αυτό επιχειρεί να διαμορφώσει εκείνο το κατάλληλο κοινωνικό «υπόστρωμα» πάνω στο οποίο θα πατήσει για να καταστείλει ή να καναλιζάρει μια ανεξέλεγκτη για αυτήν πραγματικότητα. Η πολιτική και κοινωνική διαμεσολάβηση (πολιτικά κόμματα, μ.μ.ε., σύλλογοι ακαδημαϊκών, κ.ά.) ορμάει -με απειλές και ύβρεις- πάνω στους μετανάστες και τους αλληλέγγυους που έχουν «καταλάβει» έναν ανενεργό ούτως ή άλλως χώρο της Νομικής για να πραγματώσουν τις πολιτικές τους διεκδικήσεις. Τι άραγε φοβούνται όλοι αυτοί αν όχι την επιτυχία ενός αδιαμεσολάβητου κι αυτοοργανωμένου κοινωνικού αγώνα μέσα σε μια περίοδο όπου οι «συστημικές αναδιαρθρώσεις» απαιτούν σιωπή νεκροταφείου; Τι άραγε φοβάται η δημοκρατία αν όχι μια κλιμακούμενη κοινωνική έκρηξη και μια αντίστοιχη πολιτική αποσταθεροποίηση που θα προέλθει από τη γενικευμένη και συσσωρευμένη κοινωνική δυσανασχέτηση απέναντι στο σύστημα;

5.
Στεκόμαστε αλληλέγγυοι και στο πλαϊ των τριακοσίων απεργών πείνας καθώς ο αγώνας τους αποτελεί ένα μικρό κομμάτι του συνολικότερου αγώνα για την κοινωνική απελευθέρωση. Ένας αγώνας που θέτει από μόνος του τα χαρακτηριστικά του, ξεπερνάει τα όρια της αστικής νομιμότητας και δημιουργεί αναχώματα στην κυριαρχική επέλαση και τον κοινωνικό εκφασισμό, δεν μπορεί παρά να είναι μια γενικότερη κοινωνική αναγκαιότητα. Εξάλλου οι περιφράξεις που ορθώνει η εξουσία στις ζωές μας αφορούν κάθε καταπιεσμένο κι εκμεταλλευόμενο, ντόπιο και μετανάστη. Τα τείχη των αποκλεισμών διευρύνονται προς κάθε απόκληρο αυτού του κόσμου και η υπόθεση της Αντίστασης είναι υπόθεση όλων μας όπως και της Αλληλεγγύης.

Κοινωνικό άσυλο σε κάθε καταπιεσμένο σε κάθε γειτονιά.

Κοινοί αγώνες ντόπιων και μεταναστών για μια κοινωνία ελευθερίας, ισότητας, αλληλεγγύης, δίχως κράτη, πατρίδες, αφεντικά, εκμετάλλευση.