Για τα γεγονότα της προηγούμενης βδομάδας στο κέντρο της Αθήνας.

Details

Category: Uncategorised

Published: Friday, 20 May 2011 19:04

Μοιράζεται ήδη χέρι με χέρι και πόρτα-πόρτα στις γειτονιές μας...

Για τα γεγονότα της προηγούμενης βδομάδας στο κέντρο της Αθήνας

Μέχρι σήμερα έχουμε δει και ακούσει πολλά για όσα συνέβησαν την προηγούμενη βδομάδα στο κέντρο της πόλης. Ξημερώματα της 10^ης Μαΐου, ο Μανώλης Καντάρης δολοφονείται βάναυσα από τους ληστές του –που πιθανολογείται ότι είναι μετανάστες. Με πρόσχημα το γεγονός αυτό, εξαπολύεται άμεσα ένα ανελέητο πογκρόμ εναντίον των μεταναστών στο κέντρο της Αθήνας από φασιστοειδή, σε αγαστή συνεργασία με την αστυνομία, μιας που θεωρήθηκε –με ένα ασύλληπτο διανοητικό άλμα- ότι αν 2-3 μετανάστες είχαν κάνει τη ληστεία μετά φόνου, τότε θα έπρεπε να πληρώσουν με το αίμα τους όλοι οι μετανάστες! Δεκάδες χτυπημένοι και μαχαιρωμένοι άνθρωποι, άλλοι περισσότερο κι άλλοι λιγότερο μεταφέρθηκαν στα νοσοκομεία, χωρίς να γνωρίζουν καν το λόγο της επίθεσης από τα ακροδεξιά περιττώματα. Οι 100 ξεφτιλισμένοι νεοναζί (που από τα μ.μ.ε. παρουσιάζονταν ως «αγανακτισμένοι κάτοικοι του πολύπαθου κέντρου της Αθήνας») δε δίστασαν να επιτεθούν ακόμα και σε ανθρώπους που περίμεναν στην ουρά για ένα συσσίτιο από το δήμο Αθηναίων. Για να φτάσουμε στο πρωί της 12^ης Μαΐου, όταν δολοφονείται από μαχαιριές φασιστών 21χρονος Μπαγκλαντεσιανός, σε μια χυδαία επανάληψη του τρόπου που έχασε τη ζωή του ο Καντάρης. Και η αυλαία στο «θέατρο του παραλόγου» δεν πέφτει ακόμα. Συνεχίζουν ως σήμερα οι επιθέσεις σε μετανάστες.

Ταυτόχρονα μέλη ακροδεξιών συμμοριών επιτίθενται στις καταλήψεις στην Αχαρνών & Χέυδεν (Villa Amalias) και Πατησίων & Σκαραμαγκά οι οποίες αποκρούονται επιτυχώς από ανθρώπους που προασπίζουν τα απελευθερωμένα αυτά κοινωνικά εδάφη από τον περιφερόμενο φασιστικό θίασο μπάτσων και νεοναζί.

Και μέσα σε όλα αυτά, την 11^η Μαΐου, ημέρα απεργίας, ένας διαδηλωτής μεταφέρεται στο νοσοκομείο χτυπημένος σχεδόν μέχρι θανάτου από αστυνομικούς. Πρόκειται για τον Γιάννη Καύκα, που μέχρι σήμερα συνεχίζει να δίνει μάχη για τη ζωή του. Άλλοι δυο βαρύτατα τραυματισμένοι και δεκάδες άλλοι τραυματίες, σφραγίζουν με τις αποδείξεις πάνω στα σώματά τους τη βάναυση καταστολή της διαδήλωσης, ενώ ένας από τους προσαχθέντες διαδηλωτές προφυλακίζεται με βάση ένα εξόφθαλμα κατασκευασμένο κατηγορητήριο. Ο στόχος προφανής: ο φόβος πρέπει να ριζώσει στην κοινωνική συνείδηση. Αυτοί που αντιστέκονται, που διαμαρτύρονται ας έχουν στο πίσω μέρος του μυαλού τους πως μπορεί να μη γυρίσουν σπίτι τους μετά από μια διαδήλωση. Οι «αυθαιρεσίες» των ματατζήδων γίνονται ένα εργαλείο εμπέδωσης μιας συνολικότερης κατασταλτικής στρατηγικής.

Τα μίντια σε ρόλο αποκλειστικού αφηγητή της ιστορίας

Από τις πρώτες στιγμές, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης διεκδίκησαν να επιβάλλουν τη δική τους εκδοχή για τα γεγονότα. Επιχειρήθηκε ούτε λίγο ούτε πολύ να δημιουργηθεί σύγχυση για ό,τι συνέβη και να συνδεθούν τα γεγονότα μονάχα ως εκεί που θα μπορούσαν να προκαλέσουν φόβο και ανασφάλεια. Στο τηλεοπτικό γυαλί όλα έγιναν μια άμορφη μάζα: Το αντιμεταναστευτικό πογκρόμ αποδόθηκε στην ελλιπή παρουσία αστυνομικών -όταν στην πραγματικότητα έγινε με την ανοχή, συνεργασία και παρουσία πολυάριθμων αστυνομικών! Η επίθεση όμως εναντίον των μεταναστών ήταν σφοδρή και μιντιακά, αφού για μια ακόμη φορά οι κάθε λογής «προσωπικότητες», αποφεύγοντας να δώσουν την πραγματική ερμηνεία των γεγονότων, είπαν και ξαναείπαν χωρίς λόγια ότι τα σώματα των μεταναστών είναι σώματα χωρίς νόημα, ότι η ζωή τους είναι ζωή χωρίς σημασία.

Όσο για τους άγριους ξυλοδαρμούς στη διαδήλωση υπεύθυνοι θεωρήθηκαν κάποιοι ένστολοι που έκαναν κατάχρηση εξουσίας –έπαιξε πάλι δηλαδή το γνωστό παραμύθι, ότι η αστυνομία υπάρχει για να μας προστατεύει κι ότι οι βαναυσότητες και οι εξευτελισμοί αποτελούν μεμονωμένες περιπτώσεις συμπεριφοράς μπάτσων που πρέπει να εξαλειφθούν . Και βέβαια συμπληρώθηκαν με τα απαραίτητα περί έλλειψης εκπαίδευσης και ουσιαστικά το θέμα έκλεισε με την περίφημη ΕΔΕ που διέταξε η υπηρεσία. Η τηλεοπτική δημοκρατία ασθμαίνοντας προσπαθεί να τυλίξει την κοινωνική οργή σε μια κόλλα χαρτί… Από ’κει και πέρα αρχίζουν οι λογικές του συμψηφισμού: η βία –σύμφωνα με το χιλιοπαιγμένο τσιτάτο- είναι καταδικαστέα από όπου και αν προέρχεται, το κέντρο της πόλης τελεί υπό το καθεστώς ανεξέλεγκτων ομάδων αντικοινωνικής βίας, εξισώνοντας τις κοινωνικές συγκρούσεις των απεργιακών πορειών με την μισάνθρωπη βία των νεοναζί.

Ο κοινωνικός κανιβαλισμός ως σανίδα σωτηρίας ενός χρεωκοπημένου συστήματος

Στην περίοδο που διανύουμε, της λεγόμενης «κρίσης», η κρατική πολιτική (σε συνεργασία με Ε.Ε. και Δ.Ν.Τ.) σφίγγει ακόμα περισσότερο τους βρόγχους γύρω από τα φτωχά κοινωνικά στρώματα. Η φτώχεια και η εξαθλίωση επεκτείνονται, αγγίζουν όλο και περισσότερους, εξωθώντας τους στο κοινωνικό περιθώριο. Για να περιοριστεί η εκτεταμένη κοινωνική οργή, το κράτος και οι μηχανισμοί του χρειάζονται εργαλεία. Κι αυτά σίγουρα δεν είναι οι παλιές υποσχέσεις για οικονομική ανέλιξη και ευημερία. Είναι η πρόκληση φόβου και ανασφάλειας, απαραίτητα συστατικά για τη διεξαγωγή ενός ιδιότυπου πολέμου στο εσωτερικό των από κάτω: «όλοι εναντίον όλων», με το τσιμεντάρισμα της εξατομίκευσης και της μοναξιάς απέναντι στον οδοστρωτήρα που σαρώνει τις ζωές μας (το πογκρόμ των τελευταίων ημερών εναντίον των μεταναστών είναι η πιο αιχμηρή έκφραση αυτού του εμφύλιου πολέμου). Φυσικά, οι ίδιοι μηχανισμοί ανοίγουν και κλείνουν την κάνουλα του «τρόμου», όποτε το κρίνουν απαραίτητο. Γιατί είναι οι ίδιοι που θα αναλάβουν στη συνέχεια το ρόλο του διαιτητή, του προστάτη από τα «εγκληματικά στοιχεία», του εγγυητή της «ασφάλειας» και της «κοινωνικής ειρήνης». Παράλληλα, εφαρμόζεται σκληρότερη, σχεδόν στρατιωτική καταστολή των κοινωνικών αντιστάσεων, όπως αυτή εκδηλώθηκε με την αιματηρή, δολοφονική επίθεση των σωμάτων ασφαλείας εναντίον διαδηλωτών της 11^ης Μαΐου. Γιατί το στοίχημα για τους «από πάνω» είναι να διοχετεύεται η κοινωνική δυσαρέσκεια οπουδήποτε αλλού πέραν των υπευθύνων, της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας και των συμφερόντων της.

Με το πρόσχημα λοιπόν της δολοφονίας του Μανώλη Καντάρη αποδόθηκε δια της συλλογικής ευθύνης το στίγμα της εγκληματικότητας, ανεξαιρέτως, σε όλους τους μετανάστες. Ποιος νοήμων όμως άνθρωπος πιστεύει ότι η εγκληματικότητα οφείλεται στην εθνικότητα, στο χρώμα του δέρματος ή στο αίμα και όχι σε κοινωνικά αίτια; Αστεία πράγματα.

Το έγκλημα δεν έρχεται λοιπόν «τυχαία» και δεν πηγάζει από «φυλετικές ιδιαιτερότητες». Η επίταση της βίας με αντικοινωνικά χαρακτηριστικά, η απαξίωση της ζωής για μια βιντεοκάμερα είναι κομμάτι ενός πολέμου: αυτού που έχουν μεταφέρει οι κυρίαρχοι στις τάξεις των από κάτω, της καθημερινής λεηλασίας μεγάλων κοινωνικών κομματιών, του κυνισμού και της απαξίας που μοιράζει μαχαιριές για λίγα «απεγνωσμένα» ευρώ. Και αν αυτό φαίνεται αδιανόητο, άλλο τόσο αδιανόητο είναι το άλλο πρόσωπο του κοινωνικού κανιβαλισμού: αυτού που απεικονίζει στο πρόσωπο όλων των μεταναστών το πρόσωπο ενός εγκληματία.

Πάνω στο υπαρκτό αυτό πρόβλημα των κατοίκων του –πυκνοκατοικημένου- κέντρου στήνεται η ακροδεξιά ρητορεία, προσελκύοντας αρκετούς κατοίκους στη διαμόρφωση ενός συντηρητικού πόλου, με πρόσχημα την απαλλαγή από το έγκλημα, έχοντας φυσικά την αμέριστη βοήθεια και την προστασία της αστυνομίας. Οι φονικές επιθέσεις εναντίον των μεταναστών, με αφορμή τη δολοφονία του 44χρονου, είναι προέκταση αυτού του πειράματος, που διεξάγεται υπό κρατική επίβλεψη στον Άγιο Παντελεήμονα. Αξίζει εδώ να σημειώσουμε και μια άλλη πτυχή του συγκεκριμένου γεγονότος. Το πρωτοφανές σε διάρκεια αντιμεταναστευτικό πογκρόμ με τη στήριξη και την ενεργό συμμετοχή της αστυνομίας δείχνει ξεκάθαρα και τη βούληση από την πλευρά της κρατικής διαχείρισης να γίνουν αυτές οι πρακτικές μέρος της ροής της καθημερινότητάς μας. Να συνηθίσουμε στο άκουσμα και τη θέα των ρατσιστικών και φασιστικών επιθέσεων, να ενταχθούν σιγά-σιγά σε μια κανονικότητα, να αποδεχτούμε σταδιακά ως «φυσιολογικές» τις εκφράσεις βαρβαρότητας. Να γίνουν οι επιθέσεις αυτές στη συνείδησή μας ένας ακόμη τρόπος, ανάμεσα στους άλλους, επίλυσης των προβλημάτων μας. Αυτό που συμβαίνει μέρες τώρα είναι ξεκάθαρη κρατική πολιτική επιλογή: να επιβληθεί ο κοινωνικός κανιβαλισμός ως συνθήκη ζωής.

Απέναντι στην κατάσταση που διαμορφώνεται, ενάντια στη βαρβαρότητα που θέλει να γίνει όρος της ζωής μας, να αντιτάξουμε την αλληλεγγύη. Αλληλεγγύη μεταξύ ντόπιων και μεταναστών. Να σταθούμε ο ένας δίπλα στον άλλο, μακριά από κατασκευασμένους διαχωρισμούς. Απέναντι στη μοναξιά και την εξατομίκευση να αντιτάξουμε σχέσεις ισότητας, σχέσεις ελευθερίας, κοινότητες αγώνα.

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ ΚΑΙ ΤΑ ΡΑΤΣΙΣΤΙΚΑ ΠΟΓΚΡΟΜ

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ

ΘΑΝΑΤΟΣ ΣΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΜΕΤΑΞΥ ΝΤΟΠΙΩΝ ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ

Κατεβάστε το κείμενο πατώντας ΕΔΏ.