Πότε τελικά η ανάγκη θα γράψει ιστορία;

Details

Category: Uncategorised

Published: Tuesday, 18 October 2011 15:43

Οι μέρες που διανύουμε έχουν μια ιδιαίτερη βαρύτητα. Τώρα, όσο ποτέ, έχουν ξεθωριάσει τα όποια προσωπεία χρησιμοποιούσε ο κρατικός μηχανισμός και το κεφάλαιο, τελειώσανε οι ψευδαισθήσεις, έγινε κουρέλι το «κοινωνικό συμβόλαιο». Οι κοινωνικοί-ταξικοί διαχωρισμοί οξύνονται, οι μεσαίες τάξεις (οι παραδοσιακοί πυλώνες της κοινωνικής ειρήνης) συγχωνεύονται και ώθουνται με ταχείς ρυθμούς να συναντήσουν τα χαμηλότερα στρώματα και τα ήδη χαμηλά στρώματα σπρώχνονται στην απόλυτη λεηλασία και απαξία.

Υπάρχει πλέον ορατό όσο ποτέ ένα ζωντανό στοίχημα στους δρόμους, τις μέρες που προηγήθηκαν και κυρίως στις μέρες που έρχονται: ή εμείς ή αυτοί… Το στοίχημα βρίσκεται και στις δύο πλευρές. Από τη μία, οι εξουσιαστές προσπαθούν να διατηρήσουν ένα, ήδη χρεοκοπημένο, οικονομικό-πολιτικό σύστημα επιβάλλοντας τριτοκοσμικούς όρους εργασίας και διαβίωσης σε όλο και μεγαλύτερα κομμάτια της κοινωνίας για να τους βγαίνουν σωστά «τα νούμερα». Από την άλλη το περιρρέον κλίμα που το ζούμε στους δρόμους των γειτονιών μας, από αυτούς που δεν έχουν πλέον να χάσουν τίποτα, είναι μια αμφίσημη παραίτηση όσο και μια εξίσου αμφίσημη διάθεση ξεσηκωμού. Είναι αυτή η αμφισημία των κοινωνικών συμπεριφορών που δείχνει ότι δεν υπάρχει πια τίποτα (από αυτό που έτρεφε τις αυταπάτες) που να μπορεί να τις οργανώνει μακροχρόνια και με «ποιότητα» προς όφελος του καθεστώτος (ακόμα και η πρόκριση του κοινωνικού αυτοματισμού, του κοινωνικού κανιβαλισμού και του ρατσισμού, δείχνει αυτή τη στιγμή ανίκανη να «διορθώσει» την κατάσταση).

Η αστάθεια του καθεστώτος είναι δεδομένη. Οι εναγώνιες θεσμικές ντρίπλες κάθε φορά που οι δανειστές σηκώνουν το δάχτυλο, οι προτάσεις κυβερνήσεων «εθνικής σωτηρίας», οι συναντήσεις του Παπανδρέου με τους μεγαλοεκδότες Ψυχάρη και Μπόμπολα, δείχνουν ότι το καθεστώς σύσσωμο ετοιμάζεται ακόμα και για τη διάδοχη κατάσταση, τη βαλβίδα εκτόνωσης, σε περίπτωση που οι μηχανές καταστολής δεν λειτουργήσουν «τόσο καλά» και στην περίπτωση που οι «κοινωνικές αμφισημίες» δύσκολα χειραγωγηθούν τις επόμενες μέρες.

Το στοίχημα είναι μπροστά μας. Και ήδη εξελίσσεται ζωντανό, σε πείσμα της ηττοπάθειας και της εξατομίκευσης. Από τις πλατείες και τις ανοιχτές συνελεύσεις με τις οριζόντιες αρχές οργάνωσης, τις απεργίες και τις καταλήψεις, τις αρνήσεις πληρωμών, με τα αντιιεραρχικά εγχειρήματα δράσης και αλληλεγγύης, τις συγκρούσεις στο δρόμο, τα οδοφράγματα…

Τώρα περισσότερο από ποτέ είναι η στιγμή όπου πρέπει να συναντηθούν όλες οι αρνήσεις, να αυτοοργανωθούν και να δημιουργήσουν εκείνα τα γεγονότα και τις καταστάσεις, μακριά από λογικές διακρίσεων και διαχωρισμών, χωρίς τη διαμεσολάβηση του χρήματος, χωρίς αποδοχή ηγετών. Είναι η ευκαιρία να δημιουργήσουμε έναν άλλο πολιτισμό, χωρίς ειδικούς και αρχηγούς, χωρίς εξουσίες και ρόλους, χωρίς διαμεσολαβητές και κλέφτες ονείρων. Είναι η ευκαιρία να πλάσουμε μια άλλη κοινωνία όπου οι σχέσεις θα είναι πραγματικές, θα διαμορφώνονται συνεχώς, θα εξελίσσονται και θα δημιουργούν. Δε θα καταλύονται σε πλασματικούς διαχωρισμούς και διακρίσεις (φύλο, έθνος), αλλά θα δυναμώνουν μέσω της κατανόησης, της σύνθεσης της διαφορετικότητας, της αλληλεγγύης.

Αυτό προϋποθέτει την πλήρη ανατροπή και καταστροφή με κάθε τι που θυμίζει το σημερινό κόσμο. Η εξέγερση είναι η μόνη λύση. Δεν έχουμε κάτι άλλο για να χάσουμε. Ας είμαστε ο καθένας μας και η καθεμία μας οι μικροί κυματισμοί που προμηνύουν την τρικυμία.

ΟΛΟΙ, ΟΛΕΣ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ

ΟΛΟΙ, ΟΛΕΣ ΣΤΗ 48ΩΡΗ ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ