Κυριακή 12/2: εκεί όπου η αμηχανία συνάντησε την οργή

Details

Category: Uncategorised

Published: Tuesday, 14 February 2012 16:44

Η Κυριακή ξημέρωνε και τα πάντα ήταν στον αέρα, απροσδιόριστα. Από τον καιρό μέχρι την βούληση και τη διάθεση του κόσμου για την απογευματινή συγκέντρωση. Το απόγευμα όμως η αμηχανία αντικαταστάθηκε από την οργή. Χιλιάδες κόσμου (πιθανώς περισσότεροι από 200 χιλιάδες) βρέθηκαν στους δρόμους. Και όταν η αστυνομία προσπάθησε να απωθήσει τους συγκεντρωμένους και να καθαρίσει την πλατεία Συντάγματος, ξεκίνησαν οι λυσσώδεις συγκρούσεις χιλιάδων με τους ξεφτιλισμένους πραίτορες και οι επιθέσεις οργής σε καπιταλιστικούς και κρατικούς στόχους. Για περισσότερες από 6 ώρες ήταν η κοινωνική οργή που ομόρφαινε με τις φλόγες της τους δρόμους. Και ήταν ένα μήνυμα, πως τα κεφάλια δεν μπορούν να μένουν για πάντα σκυφτά.

Η επόμενη μέρα βρίσκει όλο τον συστημικό συρφετό συσπειρωμένο με σχεδόν ενιαίο λόγο: από τους «κακόμοιρους» καταστηματάρχες της Σταδίου, τους τροϊκανούς, τους τραπεζίτες, την Όλγα Τρέμη, τον Σαμαρά, τον Παπουτσή, τον Παπαδήμο, τους χρυσαυγίτες μέχρι την «κινηματική» και την κοινοβουλευτική αριστερά, τον παραληρηματικό λόγο του ΚΚΕ, την προβοκατορολογία του Τσίπρα, την παρακρατολογία του Ανταρσύα κτλ…: για όλα φταίνε προβοκάτορες, σκοτεινά κέντρα, καταστροφική μανία και διασαλευτές του καθεστώτος.  Οι οποίοι προβοκάτορες, λέει, ήθελαν να αποκρύψουν το πραγματικό μέγεθος του κόσμου που διαμαρτυρόταν ειρηνικά για τα νέα μέτρα! Λες και η κοινωνική δυσαρέσκεια δεν είναι παντού και καθημερινά ορατή –ακόμα και στα εύπεπτα καθημερινά ρεπορτάζ των ΜΜΕ-, λες και εδώ και 2 χρόνια με υφέσεις και οξύνσεις, ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας δεν είναι καθημερινά στο δρόμο και στους κοινωνικούς αγώνες. Γελοία επιχειρήματα ενός γελοίου συρφετού σε κρίση. Λογικό είναι: κάποιοι ταράσσονται, κάποιοι νιώθουν να απειλούνται και κάποιοι νιώθουν άβολα από την λύσσα του «προβοκάτορα λαού», του κόσμου που για ώρες συγκρουόταν ή στήριζε τις συγκρούσεις στο κέντρο της πόλης.

Οι κουκουλοφόροι της τρέχουσας καθεστωτικής ρητορείας ήταν αυτές οι πολλές χιλιάδες άνεργων, εργαζόμενων, «μουρλαμένων», «αγριεμένων λούμπεν», μαθητών, φοιτητών, «καθωσπρέπει» μεσήλικων, μεταναστών… Όλοι αυτοί που τρόμαξαν από την οργή της Κυριακής, γνωρίζουν καλά πως δύσκολα δεν θα συμπαρασυρθούν από αυτήν. Γι αυτό «παραληρούν» και οργανώνουν τους αιματηρούς μηχανισμούς τους.

Όλοι-ες όσοι-ες αναθάρρησαν, γοητεύτηκαν, χαμογέλασαν, έζησαν και πραγμάτωσαν τη σύγκρουση, την συντροφικότητα, τη λύσσα χιλιάδων, πρέπει να γνωρίζουμε πως δεν μας αρκούν πια οι μικρές φωτεινές στιγμές μας. Και πως όλη αυτή η δημιουργική δύναμη της αντίστασης, της αλληλεγγύης, πρέπει να μεταφερθεί παντού: στις γειτονιές, στους χώρους εργασίας, στα σχολεία, στις πλατείες, στην καθημερινότητά μας. Αυτοργανωμένες συνελεύσεις παντού, αντι-δομές ελευθερίας, οδοφράγματα στον πολιτισμό της βαρβαρότητας. Είναι στοίχημα ελευθερίας να οξύνουμε και να βαθύνουμε αυτήν την «καταστροφική μανία» της αλληλεγγύης και της αυτοοργάνωσης…